zondag 1 februari 2015

Bijna weg


Het is hier niet zo hectisch als voorgaande jaren. Het merendeel staat al ingepakt en we kunnen redelijk rustig nog de laatste dingen regelen. De andere jaren zat ik de avond tevoren nog over de koffers gebogen omdat ik ze tot op de laatste gram gevuld wilde hebben. Nu zitten ze allemaal wat onder het gewicht en dat geeft meer rust. Kan er altijd op het laatste moment nog iets bij. 
Veel Eritrese vrienden gebruiken ons als pendeldienst en vooral zij bellen op het laatste moment: kun je nog een paar schoenen voor m'n vader meenemen, kan je wat geld meenemen voor m'n neefje, enz. Ik moet daar inmiddels een hele boekhouding van bijhouden en dan nog aantekenen wat we voor die en die mee terug moeten nemen, want die vragen krijgen we ook. Maar dat moeten we gewoon doen, zij doen ook veel dingen voor ons.
Vanmiddag heb ik de laatste hand gelegd aan de lockmachine die ook meegaat. Ik had nog nooit met zo'n ding gewerkt, maar hij doet het super en we kunnen hem dus met een gerust hart meenemen. Dat is het laatste dat we in de openstaande koffer (op de foto) stoppen en dan is ook die klaar.
Morgen buigt Albert zich over de naamlabels en de banden en dan kan alles dinsdag zó de auto in.