dinsdag 26 juni 2018

Nicht Ans

Nicht Ans is midden tachtig. Zij naaide en breide vroeger alle kleding zelf. Eerst voor haar kinderen, daarna voor haar kleinkinderen en haar achterkleinkinderen. Nu kan ze dat niet meer, alleen breien doet ze nog graag.

En zo begon nicht Ans blokken te breien van restjes wol, die ze aan elkaar naaide tot een kinderdekentje. Ook breide ze mutsjes en slofjes.








Wij sturen haar altijd onze nieuwsbrieven per post en daar las ze dat wij ook kinderkleertjes opsturen.
Dus de volgende keer dat wij haar gebreide spulletjes kwamen ophalen, stond er ook een zak kleertjes klaar. Die had ze bij elkaar gesprokkeld via haar hulp en haar kleinkinderen.


Zij vertelde haar schoonzus wat zij aan het doen was en nu breien de dames samen voor Eritrea.


Als het mogelijk is, sturen we Ans een foto van haar breisels die in Eritrea zijn aangekomen.

maandag 25 juni 2018

Whatsappen

De communicatie met een land als Eritrea gaat heel moeizaam.

De telefoon heeft òf geen verbinding, òf wel, maar slecht, òf de verbinding valt tijdens het gesprek weg. Vanuit Eritrea naar Nederland bellen is bijzonder duur. Andersom valt het -met een telefoonkaart- best mee.

Mailen gaat iets beter. Maar vaak gaan ook daar, door stroomuitval, dingen verkeerd. Je krijgt geen mail binnen en dan opeens alles van een paar dagen tegelijk. Of de stroom valt uit als jij net je mails wilt versturen. Grote bestanden, zoals foto's kunnen eigenlijk niet per mail verstuurd worden.


Post gaat van ons land naar Eritrea redelijk goed en duurt ook niet zo lang. Vanuit Eritrea doet de post er lang over om ons te bereiken. De mensen in Eritrea kiezen dan ook altijd voor het meegeven van brieven en pakjes aan landgenoten die naar Nederland gaan.

In de beginperiode van samenwerking met de zusters ontvingen wij dankbrieven en foto's op die manier. Dan belde plotseling een Eritrese vriendin uit Nederland op en zei: ik heb een pakje voor je. Vaak had ze dat via-via-via gekregen vanuit haar vaderland. Later was de route nog hetzelfde, maar kregen wij in plaats van afgedrukte foto's een CD met digitale foto's.


Maar de zusters in Eritrea zijn met hun tijd meegegaan, ze hebben nu allemaal een smartphone. Vaak zien wij de oudere zusters nog worstelen met hun telefoon en geven wij een lesje digitale media. Nu krijgen wij berichten -en met name ook foto's van de materialen die wij stuurden- via WhatsApp binnen. Inmiddels is het zelfs zo dat een aantal zusters gezellige gesprekjes houden en ons YouTube filmpjes doorsturen, meestal ter vermaak.

naaiclub MarJo

















Met Marian, ambassadeur van onze stichting, houd ik zo nu en dan naaisessies. Er valt veel te naaien voor onze zendingen naar Eritrea. We maken babycapes van fleecestof, repareren kinderkleding, naaien hoeslakentjes voor het weeshuis en grote lakens voor een psychiatrische inrichting, verstellen kinderbroeken met gaten in de knieën en maken van grote badlakens handzame handdoeken.
Het is jammer dat Marian helemaal in Rotterdam woont, anders zouden we het veel vaker doen. Het is reuze gezellig, we kletsen ondertussen lekker bij en na afloop hebben we véél werk verzet.

mei 2017: laatste keer Kleverparkmarkt

Het wordt tijd voor achterstallig onderhoud: te lang heb ik niet gewerkt aan dit blog.
Geen inspiratie?? Nou, dat valt wel mee. Er gebeurt genoeg achter de schermen van onze stichting waar ik over kan schrijven.
Maar in het najaar van 2016 kwam er een stroom vluchtelingen naar Nederland, waaronder veel Eritreeërs. Albert en ik besloten ons (ook) in te zetten voor de Eritrese mensen die in Haarlem kwamen wonen. Dat kostte en kost veel tijd.

Ik probeer de draad weer op te pakken.
De laatste blog ging over de Kleverparkmarkt 2016. In 2017 besloot ik dat ik de laatste keer een verkoop zou houden op deze markt. De voorbereiding en uitvoering kosten veel tijd en vooral veel energie. Ik wil de verkoop van kinderkleding gaan afbouwen.
Alsof het zo heeft moeten zijn, de opbrengst in 2017 was de hoogste ooit: 550 euro!